۱۳۹۰/۲/۵

بیست و سه

  تو نشنیدی صدات کردم
  این آهنگ رو از اعماق خاطراتم کشیدم بیرون. درختِ کلیپش یادم بود و همین تیکّه‌ی فوق‌العاده‌ی «تو نشنیدی صدات کردم»ش. فقط چند سال پیش یک بار شنیده بودمش. آهنگی که اینجور قدرتمندانه ثبت می‌شه رو باید مکث کرد روش.
  مارتیک می‌خوندش. شعرش از مسعود فردمنشه که از نازترین موجودات رو زمینه. یک دکلمه‌های عجیبی‌ هم داره مسعود فردمنش، که پیشنهاد می‌کنم گوششون کنید.
  حرف زیاد نمی‌زنم. آهنگی نیست که یک نقطه‌ای خیلی های شه یا یک تیکّه‌ی آهنگش آدمو میخ کنه. خیلی آروم و ثابت آهنگ خوب و سبکی‌یه. سهیم شین!