۱۳۹۰/۳/۹

  قهر و آشتی
  قهر و آشتی از آهنگ‌های قدیمی سیاوش شمسه. در شیش هفت ثانیه‌ی اوّل آدم رو به‌راحتی جذب می‌کنه. به خاطر شروع خوب و ریتمی که داره. این آهنگ جزو آهنگای فاز سبکی‌یه. حسّ کلّی آهنگ اینه که می‌آد از طرفش می‌خواد که تو این دو روز دنیا باهاش بد تا نکنه، چه ارزش داره، بیاد و باهاش خوب باشه: «زندگی به این قشنگی/ آسمون به این یه رنگی/ تو می‌خوای با من بجنگی/ جنگ چی‌چی‌یه و چه جنگی»
  خیلی رمانتیکِ نازی‌یه.

۱۳۹۰/۲/۲۹

بیست و شش

  کلبه‌ی من (یکی بود یکی نبود)

  قبلن هم گفته بودم اینجا نوشتن از خواننده‌ای که خیلی دوسش داری واقعن سخته. توضیح من درباره‌ی ابی اضافه‌ست. این آهنگ رو حتمن شنیده‌ین. فقط این که از کنسرتش کات کردم و «آ ماشالا آ» گفتن‌های اوّلش و «قربون تک تکتون» آخرش رسمن اورگاسمه.
  راستش چند شب پیش تو پادگان سر پست نگهبانی بودم که  دیدم بی‌هوا دارم برا خودم با سوت می‌زنمش، رو یه تیکه کاغذ نوشتم «آخ که دوست دارم هنوز» که یادم بمونه بیام اینجا بنویسمش.

۱۳۹۰/۲/۲۴

حذف شد.

۱۳۹۰/۲/۱۸

بیست و پنج

  گل تازه
  یک دکلمه‌ی خیلی کوچک از داریوشه، در حدّ یک دقیقه. شاید باورتون نشه ولی اصل شعر از وحشی بافقی‌یه که با کمی تغییر و تخلّص و جابه‌جایی مصراع‌ها خونده می‌شه. لحنش عالی‌یه. یک‌جاهایی با لحنش این رو القا می‌کنه که از فرط غم دیگه داره مسخره‌بازی درمی‌آره. من اینشو دوست دارم. یک پوزخندی توشه.
  یه جایی شعرو غلط می‌خونه، یه جا مکثش اشتباهه، یه جا تلفّظش: خوشِ عامیانه‌ی عامیانه‌ست.

۱۳۹۰/۲/۱۱

بیست و چاهار

  رفیق خوب
  حقیقتش سه‌چار ماه بود می‌خواستم چاوشی آپ کنم، هی نمی‌تونستم انتخاب کنم کدوم آهنگشو آپ کنم.
  این آهنگو گذاشتم، نه چون بهترین چیزی بود که می‌تونستم بذارم؛ چون حس کردم بقیه‌شون یه‌کم سنگینن برای شروع.
  فاز اینو بگیرین و پشت کنین به هرچی حرف مفت که شنیده‌ین در مورد چاوشی.