۱۳۹۰/۲/۱۸

بیست و پنج

  گل تازه
  یک دکلمه‌ی خیلی کوچک از داریوشه، در حدّ یک دقیقه. شاید باورتون نشه ولی اصل شعر از وحشی بافقی‌یه که با کمی تغییر و تخلّص و جابه‌جایی مصراع‌ها خونده می‌شه. لحنش عالی‌یه. یک‌جاهایی با لحنش این رو القا می‌کنه که از فرط غم دیگه داره مسخره‌بازی درمی‌آره. من اینشو دوست دارم. یک پوزخندی توشه.
  یه جایی شعرو غلط می‌خونه، یه جا مکثش اشتباهه، یه جا تلفّظش: خوشِ عامیانه‌ی عامیانه‌ست.

۱ نظر: