۱۳۸۹/۱۰/۱

  اسیر دام تو

 
  دلیلِ اینکه آهنگی از دلکشِ سنگین‌رنگین و جدّی رو در سرودهایِ خوشِ عامیانه جای دادم ریتمِ این آهنگه، و یک‌جاهایی ادایِ ترانه‌ش.
  من این آهنگ رو اوّل ورژنِ مرضیه‌ش رو شنیده بودم. نمی‌دونم چی شد که خواستم این که دلکش خونده رو بگذارم. شاید هم ورژن مرضیه‌ش دم دست نبوده. امّا پیِ اون رو هم بگیرین خوبه.
  یک نکته‌ای که من همیشه همه‌جا گاه و بی‌گاه عنوان کرده‌م اینه که دلکش به طور کلّی صدا و لحن خوندنش جوری‌ست که باید چاهارگاه بخونه. فقط چاهارگاه. حالا متاسّفانه ایشون خیلی خودشون رو درگیر این‌قبیل مسائل نکردند. این نکته‌ای بود که من باز هم عنوان کردم، گیرم جایی هم نبود براش. حاشیه‌ای بود بر اسمِ دلکش در من.
  امّا دربابِ این آهنگ، حرف خاصّی در مورد خودش نمی‌آد که بزنم. فقط همین که قسمتِ مورد علاقه ی خودم جایی‌ست که می‌گه: «آزارم کن/ چو چشم خود بیمارم کن» و افتادنش روی «من ز جفایت دلشادم/ از غم عشقت خرسندم» و بازگشتش روی «از همه عالم بگسستم/ تا که به مهرت پابندم»
  گوشش بدید و پذیراش باشید. جوابتونو می‌ده.

۱ نظر:

  1. +همه دوس داشته هام شد.
    شعرشو دوس داشتم واقن...

    پاسخحذف