۱۳۸۹/۱۲/۵

نوزده

 برگرد بیا دوباره

  اینجا نوشتن از خواننده‌ای که خیلی دوسش داری واقعن سخته. فقط این رو بگم که به نظرم ته ته صدای گوگوش همیشه یه غم دوست داشتنی هست که دل چسبه. کنترلشم رو حجم صداش عالیه. دقیقن همون مقدار صوتی که لازمه‌ی خوندن هر نته رو از گلوش خارج می‌کنه. و این نکته که به نظرم گوگوش خواننده‌ی تنهاییاست. باید تو تنهایی گوشش کرد فقط. درباره این آهنگ هم باید بگم که به نظرم همه‌چی‌تمومه. ریتم و تنظیمش که کاملن معقوله و اوج و فروداش قشنگ چفت شده. ترانه و دایره لغات استفاده شده توش هم می‌تونم بگم که محشره. «نگاه من تو آسمون چشمات، دست مي ذاره تو دست هر ستاره» یا «کنیزک سیاه چشمون من، زمینو جارو می کنه با مژگون». ترکیبای قشنگ و دل نشینیه که گوگوش درست اداشون میکنه. در آخرم این و بگم که یادتون نره بعد از دانلود کردن این آهنگ -اونم به سختی، به دلیل فیلترینگ-، صدای اسپیکر و زیاد کنید و لذت ببرید...

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر