عالمِ عشق

  اوّل بهتون آمادگی بدم که این آهنگ دیگه نه اون آهنگا. این دیگه بچّه بازی نیست. خزِ حرفه‌ای‌یه.
  این آهنگ ازون آهنگایی‌ست برای من که اوّل گذری شنیدمش و موند تو ذهنم و بعد رفتم دمبالش. من اوجشو دوست ندارم. اونجایی شو دوست دارم که می‌گه: «نری دمبال مستی. خودت دردِ شرابی. واسه ت می چی بریزم؟ خودت باده ی نابی.»
  اون چی بریزم رو خیلی دوس دارم. خیلی خیلی خیلی.